İçime Kazınan Vicdan Azabım

İçimdeki acısı dün gibi...
Aslında yazmakla yazmamak arasında gidip geldiğim bir konuydu bu ama içimden yazmak geldi . Berrak doğmuş , her şey güzel yolunda gidiyor . Çekirdek aile olmanın mutluluğu ile bebeğimize sarılıyorduk . Sağlıklı bir bebeğimiz olduğu için şükrediyorduk . Berrak 5. ayına yeni girmişti . Evimizin neşesi , her şeyi olmuştu . Sevgiden bir yumak gibiydi . 

Doğum iznim bitip , işe başlayalı 1 ay olmuşken , her şey güzel düzene girmiş yolunda gidiyorken hayatın bana iyi mi kötü mü bilemediğim bir sürpriziyle karşı karşıya kalmıştım . 

Doğumdan sonra regl dönemim aynı düzen , hiç aralıksız düzenli olarak devam etmişti . Reglim hep düzenliydi . Bir kaç gün iş yerinde gün içerisinde olan baş dönmelerime anlam veremeyip , sıcağa ve tansiyon düşüklüğüme bağlayıp önemsememiştim . Regl dönemime 3-4 gün vardı . Gerekli önlemleri aldığımız için aklıma en ufacık bir şüphe gelmemişti . O hafta cumartesi sabah uyandığımda kendimi , yataktan kalktığım gibi soluğu koşarak klozetin başında şiddetli bir şekilde istifra ederken buldum . Klozetin tepesinde eşimle birbirimize bakakaldığımızı hatırlıyorum . Üşütme kusması gibi değildi , evet aynı Berrak'a hamile olduğumu öğrendiğimde ki gibiydi bu kusma . Eşim tedirgin , ben ondan çok daha tedirgin . Öyle canım sıkkın bir şekilde hazırlanıp , işe gitmek için yola koyuldum . Eczaneye gider gitmez test yapacaktım . Korktuğum başıma gelmesin diye dua ediyordum . 

Yol nihayet bitmişti . Eczaneye girer girmez testi aldığım gibi lavaboda ağlarken buldum kendimi . Testi yapar yapmaz daha 1 dk beklemeden şak diye kırmızı iki çizgiydi çıkan . Silik falan değil net iki çizgiydi sonuç hamileydim . Ağlayarak lavabodan çıkıp , eczacımın gelmesini bekledim . Eczacımla patron çalışan ilişkisinden çok arkadaş gibiyizdir sağ olsun . Hemen benle konuşup sakinleştirmeye çalıştı . Sen ne karar verirsen ben saygı duyarım yanında arkanda olurum sadece bunu bil dedi ve beni eve gönderdi .

Eve gidene kadar ağladım . Eve gittiğimde de istemsiz ağlayışlarım devam etti . Ağlıyordum çünkü ne yapacağımı , ne karar vereceğimi bilmiyordum . Eşim de eve geldi . Konuşamıyor içerisinde bulunduğumuz durumu , şartlarımızı durmadan hatırlatıyordum . En önemlisi Berrak daha 5.aylıktı . Eşim bu bebeği istediğini söyledikçe ben ağlıyordum . Soner düşün biraz düşün lütfen diyebiliyordum sadece . Annem arıyor , kız kardeşim arıyor herkes kendince fikrini söylüyordu . Tek bildiğim ben buna hazır değildim . İçim yanıyor , canım acıyor sanki vücudumdan etlerimi koparıyorlardı . O kadar yorulmuştum ki saatlerce düşünmekten , ağlamaktan . Artık bir karara ulaşmak istiyordum. Saatlerce evde eşimle yalnız kalıp düşündükten sonra bu bebeğe maddi ve manevi hazır olmadığımızı , Berrak'ın çok küçük olması sebebiyle , ev kredimiz olduğu için ve çalışmak zorunda olduğum için kürtaj olmama birlikte karar verdik . Hayatımın en zor kararıydı . Peki kürtaj olmak istiyor muydum ? 

Berrak annemdeydi o gün akşam üzerine kadar hiç almadık . Doktorumu aradım , durumu izah ettim . Doktorum kürtaj yapmadığını ama istersem başka bir arkadaşına yönlendirebileceğini söyledi . Önerilen doktoru aradım . Kürtaj işleminin ücreti doğumdan çok daha fazlaydı . Orta halli bir duruma sahip olduğumuz için araştırmak istedim . Bir kaç saat süren araştırmanın sonunda annemin bir arkadaşının çalıştığı kesemize daha uygun özel bir muayenehane bulmuştuk . Beklersem , düşünürsem yapamayacak , bu gebeliği sonlandıracak gücü bulamayacak hissediyordum . Bu sebeple aynı gün ne olacaksa olsun bitsin istiyordum . Hemen hazırlanıp doktora gitmek için çıktık evden . Ayaklarım bedenim gidiyor ama ruhum , içim gitmek istemiyor ,kendimle kavga çelişki içindeydim . O gün eşimle el ele tutuşup ağlaya ağlaya gittik doktora . İstemsiz ağlıyorum . Doktor konuşuyor , eşim konuşuyor ben konuşamıyorum bile ağlamaktan... Ultrasonla bir bakalım diyor doktor bey ve ultrasona geçiyoruz . İçimden kalp atışı olmasın diye dua ediyorum . Kese ekranda görünüyor , minicik daha 4 haftalık diyor doktor bey . Sesim çıkmıyor . Gözümden akan yaşlar dinmiyor... Doktor genel anestezi yapalım mı dayanabilir misin diyor . Şu an çektiğim acıdan daha fazla acıtamaz canımı , normal doğum yaptım ben dayanabilirim diyorum . Yapılacak olan işlem için yan odaya geçiyoruz .Beni hazırlıyorlar . Göz yaşlarım dinmiyor . Doktor başlıyor . Bir an durup soruyor canın acıyor mu diye . Canım acımıyor , içim acıyor diyorum . 10 dakika bile sürmeden işlem bitiyor . Ben eve gidip bir an önce kızıma sarılmak ,biraz uyumak , düşünmemek istiyordum .  

Hiç böyle bir şey başıma gelir diye düşünmemiştim . Kardeş düşünmesine düşünüyorduk ama henüz çok ama çok erkendi . 

İlk kürtaj olan ben değildim , son da olmayacaktım . Belki bu durumu yaşamak zorunda kalan bir çok kadın var . Günlerce , aylarca geceleri gizli, gizli ağladım . Sımsıkı sarıldım kızıma . Birini isteyip , diğerini istememek değildi . Kim kıymak isterdi ki ama şartlar gereğiydi her şey... 

Anneydim canım nasıl yanıyor kelimeler almazdı... Kafamı yastığa koyduğum her an aklımda . Bu acı benle yaşayacak istemesem de en büyük pişmanlığım olarak kalacak . İçimdeki acı geçmeyecek , kendimi hep suçlu hissedecek ve vicdan azabım bir ömür sürecek biliyorum .
Aklıma , kalbime kazınan tek şey ben tüm korunma önlemlerimize rağmen 14 Eylül 2013'te hayata tutunan o minik mucizeyi yok ettim....

Dileğim şu ki hiç bir anne bu durumu yaşamak zorunda kalmasın . Kürtaj adı bile buz gibi...

Sevgiler...