Berrak doğduğunda , ilerde benimseyeceği , alışacağı , odam da odam diye tutturacağı hazır bir odası vardı .
Berrak doğmadan hazırdı odası , etrafın doğduğundan itibaren odasında yatır alışsın cümlelerine rağmen 1 yaşına kadar yatak odamızdaki beşiğinde bizimle aynı odayı paylaştı .
Hiçbir zaman aynı yatakta uyumadık . Çünkü ben hep tedirgin olur ya zarar verir ezersek ya yataktan düşürürsek diye düşünmekten kendimi alamadım hiç . Emzirip kendi yatağına koydum hep ta ki Berrak 1 yaşına gelene kadar .
Berrak 1 yaşına gelmeden 1 ay kadar önce kendi odasında kendi yatağında yatırmaya , odasına alıştırmaya çalıştım . Zor olmadı , zorluğu banaydı gece 2-3 kez bazen 5 kez gidip bakıyor emziriyordum . Ama olsun doğru olanı yapıyorduk . Evlada yapıyor olunca hiçbir şey zor gelmiyor aslında .
Berrak 1 yaşında odasına alışmış , benimsemişti ve ikimizde üzülmeden başarmıştık bu oda meselesini . Aslında oda ayırma konusu kişiden kişiye , anneden anneye düşünce farklılıkları gösterir . Ama ben yine zamanında çocukların odasına alıştırılması taraftarıyım .
Berrak doğduğundan bu yana çok uyku problemimiz olmadı,oldu tabii ki ama öyle uç noktalarda değildi . Bir de diyor ya uzmanlar gebelikteki uyku düzeni aslında bebeğin uyku düzeni diye ben şahsen doğru buluyorum . Hamilelik nasıl geçerse uyku problemi ne kadar az olursa bebek doğunca ona da yansıyor .
Berrak odasına alışalı neredeyse 1 yıl olacak,öyle güzel öyle hoşuma gidiyor ki onun 'Anne cüt' diye gelip o her zaman ki alıştırdığım uyku saatini geçirmeyişi , oturma odamızda biraz sırtını kaşıyıp , öyle uyusun götürüp yatırırım düşüncesindeyken , yastığını alıp odasına gidip 'Anne anne datama datcam' demesine hayran oluyorum , aşık oluyorum . Odasını sevmesine benimsemesine kendi yatağında yatmak istemesine çok sevinip mutlu oluyorum .
İşte benim minik kelebeğimi odasına alıştırma hikayem. :)
